گفتگوهاي من و نگار

روزهاي كاري ام اين روزها معمولي اند.بيكاري!اما شبهاي خودماني ام را دوست دارم علي رغم خستگي  هفته قبل پرم از انرژي.ديشب حرفهاي عجيبي با خودم زدم.و البته كه غافلگير شدم.از اينكه از وقت گفتن اين حرفها دو سال ميگذرد.امروز صبح بود كه فكر ميكردم  اشتباه كردم.وقتش همين ديشب بود.وقتي ميگويند وقت،وقت است يعني همين.بعضي حرفهايي كه با خودمان ميزنيم زمان خودش را داردوشايد هر وقت ديگري غير ازآن باشد به خودمان زحمت گوش دادن نميدهيم.
شيدايي لل.و.اشتاين  دوراس را ميخوانم.با حال و هواي ديشبم هارموني دارد.اصلا دوراس هميشه همينطور بوده.از عاشق گرفته تا باغ گذر و دردو...هميشه با من راه ميرفته.يا هميشه با او راه ميرفتم؟دوستش دارم.
توي سايت دانشكده نشسته ام و ريدرم را صفر ميكنم و اينجا را بروز ميكنم.كسي با صداي بلند لطيفه ميخواندوهيچكس لبخند نميزند.دل بدجنس ام اما لبخند ميزند!!!از اينكه هيچ كس لبخند نزده!باور نميكردم اينقدر خبيث باشم!!!بعد نوبت توجيه كردنم ميرسد...
حق دارم بدجنس باشم.
چرا؟
سكوتم را بهم زده!
فقط او؟فقط سكوت تو؟
اصلا صدايش را دوست ندارم!
اينكه نشد دليل!
چرا به خودش حق ميدهد با صداي بلند حرف بزند؟!
دليل ميشودكه تو بدجنس باشي؟!
از همه بدتر اينكه صبح به من گفت "تو"!
اما او به همه ميگويد تو!
ديدي؟نگفتم بي ادب است؟!!!
....
مساله اينست كه من احساس ميكنم او با من مشكل دارد.
خوب تو هم هميشه به او بي اعتنايي ميكني!
همين است كه كم آورده!
شايد خودت كم آورده باشي؟
از او؟؟؟؟؟من؟؟؟؟!!!
.....
اينطوري خودم با نگارحرف ميزنم و حرف ميزنم و با لذت به ريشه يابي خباثتم ادامه ميدهم...