این روزها راز کوچکی-نه خیلی کوچک اما-را با خودم حمل میکنم.گاهی درباره اش خیالبافی میکنم.از شما چه پنهان شیرین است.داشتن رازی با خودت.برای خودت.رازی که مال خودت باشد و نخواهی کسی-حتی تو-شریکت شود.شاید تصورش سخت باشد اینکه رازی فقط مال خودت باشد.شاید همه اینها خیال باشد و همین حالا کس دیگری همین راز را با خودش حمل میکند.اما راز من مال من است.راز آن یکی مال خودش.با رازهایمان سر گرمیم.راز و رمزمان.
اینکه از صبح یکسره کار می کنم وفکر و هیچ خسته نمی شوم از کارو اینکه سر ظهردرسکوت اتاق -همکارهای پر سرو صدام امروز کم پیدا بودند-با مشاور مخصوص ام-تو-حرف می زنیم و جایی که من کم میاوورم تو بجایم فکر می کنی و برنامه می ریزی و من برنامه هارا بهم تا به توافق می رسیم.واینکه سفارش غذا می دهم و اینکه تمام عصرم را با علاقه و بدون خستگی در سکوت دلخواهم کار می کنم و علیرغم اینکه محاسباتم در مورد پیشرفت کار -بخاطر اشتباه همکار محترمم در کارگزینی-درست از آب در نمی آیدوحوالی 6عصر سرد امروزمیز کارم را در شلوغ ترین وضع ممکن رها می کنم به مقصد خانه-یعنی دستهات-هیچ احساس خستگی نمی کنم.واینکه همینکه می رسم خانه یک فنجان چای نسترن گرمم می کند ودرازکش کارتون می بینم-دقیقاکارتون...بیگانگان زیر شیروانی-و به بعضی جاهاش که می رسم بلند می خندم تافی با طعم توت فرنگی می خورم -بدون درد ابدی وجدان تپلم-واینکه کتاب خیره به خورشید راشروع میکنم.اینکه با توخیال تلافی روز تولد را می بافیم.اینکه برایم chucklesمی خری!این یعنی صبح یعنی بهار. به همکارم می گفتم سکوت از لوازم ضروری زندگی من است،چه خوب که از صبح نبودید!!!
نظرات
(گروس)
امیدوارم هیچ کس دوست داشتنش رو از کسی که دوسش داره مخفی نکنه مثل من که میگم دوست دارم نگارجونم
خیــــــــــــلی زیـــــــــاد.