-تا به حال شده حرف مچاله ات كند؟ -حرف كه مچاله نمي كند،درد است كه آدم را مچاله مي كند. -خب تا به حال شده حرف كسي درد شود و مچاله ات كند؟آنقدر مچاله كه كوچك شوي...آنقدر كوچك كه دلت بخواد برگردي در آغوش مادرت. -شده.مچاله شدم و ذوق ساختنم خراب شد.
خط صدای مرا از لابلای زمزمه های بیدزده بگیروبیا به پنجره ای خواهی رسید که واژه ی شکسته ای ست از ز بانی فراموش شده دری خواهی دید که بغضی است ترکیده در دیوار کوبه در نیز سنگ پرتاب ناشده ای است درمشت بسته در محکم سه بار بکوبش! پاسخی اگر نشنیدی برسکوی آجری کنارگلدان پژمرده کمی بنشین همان خاطره ای که مرا برده است بازم خواهد آورد
خيلي وقت است اينجا چيزي ننوشتم ،يا بهتر بگويم نك و ناله نكردم.خداروشكر كه پسرك چنان وقتم را پر كرده كه زماني براي آه و ناله نيست...نه كه نباشد.نك و ناله فراوان است.دلتنگي امانم را بريده.تنهايي ...بي أمان هجوم مياورد لاكردار.اما سكوت كرده ام،حوصله چاه راهم ندارم كه درش ناله كنم،فقط گاهي دلتنگي شكل أشك سر مي خورد روي گونه هايم.همكارم باردار است.چند روز پيش بهش مي گفتم به پدر و مادرت پناه ببر ولي نگفتم اين حرف را كسي بهت مي زند كه حاملگيش در حسرت خلوت أمن خانه پدري به سر شد و در هواي بوي خوش آشپز خانه مامان.به هيچ كس نگفته بودم.اينجا اين وبلاگ دور از هياهوي تهوّع آور و نمايشي اينستاگرام حكم همان خلوت دنج خانه پدري را دارد.امن و بي تكلف سرم را روي بالش مي گذارم و دلم خواست گريه مي كنم و نخواستم كه چه بهتر خيال مي بافمو لبخند مي زنم. پسركم را عاشقم اما هيچ منتظر نيستم كه بزرگ شود و رفيق دلم شود.از رفاقت بريده ام.هيچ كس نيست.اين روز ها توي اين شهر تنها تر از هميشه ام.