فصل نو

كليشه ها را دور بريز و نسخه شخصي خودت را بساز و عاشق بمان! پ.ن:اينكه صبح يادت نرود مرا ببوسي كليشه نيست!قانون است😏

انهدام از تضاد فكر و عمل شروع مي شود و از آنجايي شروع مي شود كه أفكارمان ساز مخالف  با رفتارمان مي زنند. يكي گفت:"من فكر مي كنم پس هستم" ما هم باورمان شد و بدك نبود اگر أضافه مي كرد:"من چه كار مي كنم پس من چه هستم ؟!" پ.ن:رنه دكارت نبود؟ پ.ن٢:اين پي نوشت بي ربط است اما امروز صبح يادت نرفت كه بوسم كني!خواستم بگويم كار درستي كردي!😉 پ.ن٣:با پي نوشت قبلي خواستم تاكيد كنم كه نقاط روشن بيشتر يادم مي ماند😏

امروز جلسه توديع رئيس قبلي  و معارفه رئيس جديد بود.از جلسه كاري خوشم نمي آيد حالا تحت هر عنوانی که باشد.در جلسات اوقاتم بي هدف تلف مي شود و بي قرارم.اما رفتم  ومثل خيلي وقت ها برأي نرفتن بهانه نتراشيدم ،خودم  را توجيه كردم كه بخاطر ارادتم به رئيس سابق دارم مي روم...شايد هم كنجكاوي ديدن رئيس جديد -كه اتفاقا خيلي جيگر بود-ولي خب تعارف ندارم  كه !اصل مطلب اين است كه قاطي سيستم شده ام!!! قرار بود٥:٥٥دقيقه بيدار شوم  كه نشدم، نه كه بيدار نشده باشم بيدار شدم ولي وسوسه خواب باعث شد ٦:٤٠دقيقه هشيار شوم.پسرك همچنان خواب بود دم صبح گريه كرد بغلش كردم آوردمش توي اتاق خودمان چند دقيقه توي  بغلم با گوش و صورتم  بازي كرد و بعد رفت پاي تخت رو پاركت سرد خوابيد و من همانطور كه دوباره مي غلتيدم به خواب يادم افتاد  كه ديشب مي خواستم با تو حرف بزنم چون دلم تنگ شده بودم ولي تا برسم به تخت،تو خوابت  برد. صبح توي آشپزخانه تو پياز پوست كندي و رنده كردي من تكه هاي مرغ را نمكي و گريل كردم بعد تو شير گرم كردي و قهوه ها را را آماده كردي من دو تا گوجه رنده كردم.تو رب گوجه فرنگي را از يخچال در آوردي.من برأي مرغ

چه خوب كه اينجا را دارم...چه خوب كه تو را دارم

پسرکم بعد از کلی شیطنت و بازی کردن با خاله ها و مادربزرگ و پدربزرگ خوابیده.من بی خواب...به صدای آرام و شیرین تنفسش گوش می کنم.امروز توی قطار هم توی بغلم که خواب بود،دستم را روی شکم کوچکش گذاشتم و غرق تنفس زیبای شکمی بند دلم شدم.این حرف ها را شروع کردم که از امروز بنویسم....نجوا  می کنم :من با خودم،با جهان و با کائنات در صلح ام...بی خیال بقیه حرف ها...به موسیقی آرام تنفسش گوش می دهم و شبی را در صلح با درونم به پایان می برم...

وقتش  رسیده که بالا بیارم از بعضی اظهار لطف های تهوع آور!!!

امروز دو بار به تو يادآوري كردم يك بار هم اينجا مي نويسم كه حجت را تمام كنم!يك بوسه از صبح طلب دارم!جان به جانم كني همين لوسي هستم كه مي بيني!!!

اون روز خیلی احتیاج داشتم که با”تو”تنها باشم.بدون حضور و دغدغه پسرک!تا اینکه اون  فکر طلایی به ذهنم رسید و موجود کوچولوی ما خیلی منطقی پذیرفت که تنها توی هپی لند مورد علاقه اش بازی کنه و منو تو وقتی داشته باشیم برای کنار هم نشستن و نوشیدن .تو اسپرسو بخواهی و من لته😉! اون چند روز که از خونه دور بودم دلم براش تنگ شده بود.برای خلوت و آرامش خونه...برای آشپزی و شلوغی خونه و برای دویدن و نرسیدن و گاهی هم سرخوشانه به همه کارا رسیدن و لم دادن و فیلم دیدن!

امروز يه بحث چالشي با خودم داشتم،مدتيه كه احساس مي كنم يه بي نوايي خيلي درگير مقايسه خودش با منه!و از اين مقايسه در عذاب!كه تا حالا اين طور فكر كردن رو توهم مي دونستم ولي گاهي يه رفتارهايي ميبينم كه حس مي كنم چندان هم توهم نيست!!!بگذريم...حالا حرفم أينه كه آيا اين توهم با بي خيال شدن از بين ميره؟يا نه بر مي گرده و متوهم ترمون مي كنه؟!نمي دونم.انگار كار درست أينه كه اون بينوا رو رها  كنيم  تا تو توهماتش باشه يا نه بهترش اونه  كه خودمون رو از توهماتي از اين دست رها كنيم؟!قضيه لب مرز هست و معلوم نيست ما متوهميم كه فكر مي كنيم اون متوهمه!يا اون متوهمه و حسمون   بهمون درست مي گه! پ.ن١:افرادي با اعتماد به نفس پايين نه تنها باعث عذاب خودشون هستن بلكه ديگران -افرادي كه به نوعي زياد باهاشون در ارتباط هستند-رو هم عذاب ميدن! پ.ن٢:اگر احساس مي كنيم تو يه موردي اعتماد به نفسمون پايينه از راه علمي(بله علم رو دست كم نگيريم)بالا ببريمش كه بيراهه رفتن فقط مارو تبديل به دلقك خوبي مي كنه و بس!با خودمون رو رأست باشيم!قواعد بازي رو خوب ياد بگيريم يا أصلا وارد بازي نشيم!هميشه باختن باعث پيشرفت نيست!گاهي

اینستا گردی مفصلی در رختخواب نمودیم . با توجیه مطالعه و تفکر ! بعد که خوب دچار تهوع شدم گوشی رو گذاشتم بالای سرم که صبح بیدارم کنه - اگه خواب نمونه طفلک - ‌ اومدم بخوابم که  " تو "  توی خواب ناز غلت معناداری زدی،اینکه چطور پی به معناش بردم هم از ویژگی های یک زن است ! واونوقت یکهو به این نتیجه رسیدم که جدا حالم از اینستا بهم می خوره و باید برگردم به بلاگ دلبندم . اینجا سومین بلاگی بود که باز کردم و بعد که فیلتر شد رفتم بلاگفا ! حالا هم یه دل میگه مبادا پای غریبه به اینجا باز شده باشه؟یه دل هم میگه همینجا بمونو بنویس ! اینقدر از نامحرم جماعت خسته ام که دلم یه خلوت می خواد که فقط محارم بتوننن مجوز ورودش رو بگیرن ! اینه که نمی دونم چقدر اینجا دوام خواهم آورد؟ واما   چرا باید بنویسم؟ نمی دونم . انگار به وراجی ابدی گرفتارم ! چه انتظاری دارم؟ بلاگ اسپات در فیلتر بماند! چه آرزویی دارم؟ فیلتر شکن  نامحرمان یاری نکند که قدم رنجه نمایند و به ای

"درد ها فراموش مي شوند اما حرام زاده ها هرگز!!!" لوي فردينان سلين گفته گويا!

رسم مهمان نوازي نبود....دلتنگي هفت سال به جانم ريخته...

آخرهای شب        از آینه بیرون می‌آید        شانه‌ها و کمرم را نوازش می‌کند        دست‌هایم را می‌بوسد        دریچه‌های قلبم را بتادین می‌زند        باندهایم را عوض می‌کند        می‌گوید        قوی باش        و من        پیش از آن که        به صورتش نگاه کنم        به خواب می‌روم        آرام... سارا محمدی اردهالی

-آها...يادم رفت بپرسم.تا به حال فكر كردي چقدر تلخ است كه لبخندت را كسي بدزدد؟!

-تا به حال شده حرف مچاله ات كند؟ -حرف كه مچاله نمي كند،درد است كه آدم را مچاله مي كند. -خب تا به حال شده حرف كسي درد شود و مچاله ات كند؟آنقدر مچاله كه كوچك شوي...آنقدر كوچك كه دلت بخواد برگردي در آغوش مادرت. -شده.مچاله شدم و ذوق ساختنم خراب شد.

خط صدای مرا از لابلای زمزمه های بیدزده بگیروبیا به پنجره ای خواهی رسید که واژه ی شکسته ای ست از ز بانی فراموش شده دری خواهی دید که بغضی است ترکیده در دیوار کوبه در نیز سنگ پرتاب ناشده ای است درمشت بسته در محکم سه بار بکوبش! پاسخی اگر نشنیدی برسکوی آجری کنارگلدان پژمرده کمی بنشین همان خاطره ای که مرا برده است بازم خواهد آورد

خيلي وقت است اينجا چيزي ننوشتم ،يا بهتر بگويم نك و ناله نكردم.خداروشكر كه پسرك چنان وقتم را پر كرده كه زماني براي آه و ناله نيست...نه كه نباشد.نك و ناله فراوان است.دلتنگي امانم را بريده.تنهايي ...بي أمان هجوم مياورد لاكردار.اما سكوت كرده ام،حوصله چاه راهم ندارم كه درش ناله كنم،فقط گاهي دلتنگي  شكل أشك سر مي خورد روي گونه هايم.همكارم باردار است.چند روز پيش بهش مي گفتم به پدر و مادرت پناه ببر ولي نگفتم اين حرف را كسي بهت مي زند كه حاملگيش در حسرت خلوت أمن خانه پدري به سر شد و در هواي بوي خوش آشپز خانه مامان.به هيچ كس نگفته بودم.اينجا اين وبلاگ دور از هياهوي تهوّع آور و نمايشي اينستاگرام حكم همان خلوت دنج خانه پدري را دارد.امن و بي تكلف سرم را روي بالش مي گذارم و دلم خواست گريه مي كنم و نخواستم كه چه بهتر خيال مي بافمو لبخند مي زنم. پسركم را عاشقم اما هيچ منتظر نيستم كه بزرگ شود و رفيق دلم شود.از رفاقت بريده ام.هيچ كس نيست.اين روز ها توي اين شهر تنها تر از هميشه ام.