به کسی نگفتم.لبخند زدم و وانمود کردم که تو دیشب نمردی.وانمود کردم که الان تو را به خاک نسپردند.به موقع لبخند زدم و به موقع مثل یک کارمند نمونه سر کارم حاضر شدم.فکر کردم بزرگتر از این حرفهایی کسی از اینجا بخواهد بخاطر رفتنت با من همدردی کندختم بگیردو...اما میشود همیشه وانمود کنم که تو نمردی؟ فرقی میکرد اگر من یکبار دیگر میدیدمت یا صدایت را میشنیدم؟رفتنی بودی.6سال پیش هم وقتی روی تخت بیمارستان بودی به دیدنت نیامدم.میخواستم آخرین تصویرم از تو تصویر قامت بلندت باشد.به بلندی پای همتت. درد من حالا این نیست که زنگ نزدم تا صدایت را بشنوم وشاید فکر میکردم که همیشه هستی که مثل کوه پشتِ پشتِ من!پشت پدرم!که دیشب تکیه گاه پسرانت بود.درد من صدای شکسته برادرت،پدرم هست.که پدرش بودی و پناه کودکی بی پناهش.قبول کن که 72 سالگی برای یتیم شدن کمی دیر است. درد من اینست که موقع به خاک سپردنت کنارش نبودم. سفرت روشن
چون که من از دست شدم در رهِ من شیشه منه ور بنهی پا بنهم ...هر چه بیابم شکنم