فصل نو

بعضی از کتابها را وقتی تمام میکنی دوست داری.بعضی هارا موقع خواندن دوست داری.اماکتابهای کمی هستند که سطر سطرشان را دوست داری و سطر سطرشان را با علاقه میخوانی.این کتابها برای من کمتر از یک سفر دوست داشتنی نیستند. من سطر سطر مرشد و مارگریتا را با لذت خوانم.خواندم و تحسین کردم.و به همه شخصیتهایش دل بستم.مثل اغلب کتابهای روسی شخصیت های زیادی در کتاب هستند.همه شخصیت ها را دوست داشتم. مرشد و مارگریتاقصه ای درباره شیطنت های شیطان است...شوخی هایی که ولند-ابلیس-با مردم مسکو میکندو... بولگاکف ولند را جوری تصویر میکند که نمیتوانی از او نفرت داشته باشی.ابلیس بولگا کف آنقدر ها هم بد نیست.فقط گاهی با آدمها شوخی میکند...اینکه شوخی اش را چقدر جدی بگیری با خودت است.بولگاکف قهرمان داستان را مرشد و مارگریتا اعلام میکند.اما موقع خواندن کتاب مشتاق دانستن سرنوشت همه شخصیت ها میشوی.و گاهی مرشد را فراموش میکنی.... دیشب بعدازخواندن صفحه اخر دلم میخواست از اول بخوانم.نخندید!

مجمع خوبی و لطف است عذار چو مه ام! لکنم مهر و وفا نیست! خدایا بده ام! شاعر میگوید...

دیروز رفتم موسسه برای تغییر واحد و ساعت کلاسم.خوب بعد از اینکه متوجه شدم که محاسباتم کمی اشتباه بودو بایدیک ماه ونیم صبر کنم...دمغ شدم.اما از اونجایی که دیروز روزی برای دمغ بودن نبود گفتم اهمیتی نداره و بعدش نفهمیدم چطور شد که از فاطمی سر در آوردم.بعد از گشت و گذار توی مرکز خریدو خریدن مقادیری شلوار!تصمیم گرفتم به کتابفروشی آشنا و دوست داشتنی اون حوالی سر بزنم...انتشارات ...البته فقط تصمیم داشتم یه نگاهی به کتابها بندازم ولی بعدش نشدکه نخرمو دو جلد کتاب خریدم.وقتی رفتم به طبقه بالا برای خریدن سی دی با کافه کتاب روبرو شدم.خوشم اومد.هر چند که آقای کتابفروش میگفت هنوز راه اندازی نشده و اگر بگذارند بماند ...و میگفت سه سال پیش که کاری شبیه این انجام داده بود مسئولان!مانع ادامه شدند.حتی پیشنهاد دادند که اگر دوست داری کافه داشته باشی مشکلی نیست کتابفروشی ات را ببند و ما حمایتت میکنیم که کافه چی باشی!و آقای کتابفروش که دلش پر بود میگفت من که از وقتی چشم باز کردم کتاب دیدم و بین کاغذوکتاب بزرگ شدم، نیتم باز کردن کافه نیست.مگر نه اینکه بچه هایی که سه سال پیش اینجا می او مدند کارشون فقط خوندن کتا

به این نتیجه رسیدم که بایدبرنامه شخصی ام رو دست کاری کنم. اینطوری کلاً همه چیز تغییر میکنه.اگه برنامه کلاسم رو عوض کنم.البته اینطور فکر میکنم.ساعتها رو قطعاً بهتر مدیریت میکنم. خسته ام.اینروزا سرم خیلی شلوغه کارام خیلی زیاده.خوب طبیعی که مثل یه بچه درسخون بعد از اداره به مرشد و مارگریتا که بهم چشمک میزد اعتنا نمیکردم و زبان میخوندم.امتحانم بد بود.اهمیتی نداره!!!اینهمه سال غصه درس و مشق خوردم چی شد؟! احساس سبکی میکنم.علی رغم اینکه تو اداره سرم شلوغه.و توی خونه پر از کارای عقب مونده است!اینکه برنامه کلاس زبان رو دارم عوض میکنم بهم احساس خوبی میده. و اینهمه که دلم تنگ شده برای اینکه پر از دوست داشتن کسی باشم.

سیاه زشت بود نگاه مرد در چشمان روشن زنی که من بودم

جهان جای غم انگیز تری شد

برای آفریدن تو کمی لبخند میخواستم با همآغوشی بارانی بی هنگام کلمه میخواستم باطرح دلی یگانه از رنگ چشم هایت ایستادن در عبور یک چهارراه آشنا میانبری به بهشت یک قناری بی نام کمی سلام بدون فکر کردن به خداحافظی بی اندوه بی سایه و نوشیدن یک فنجان چای در شهری شلوغ یک جفت جوراب و گم شدن در بزرگراهی آشنا آوازی میخواستم شبیه دلی یک دله آهنگی شبیه بی آهنگی یک نفس تا صبح و سپیده ی شروع روزی بدون هماهنگی برای آفریدن تو بی گفتگو خدا شدم

صبح ها حوالی 7:30 در حیرتم از اینکه چرا بقیه خوابم را نمیبینم و توی سرویس اداره نشسته ام.بعدکه یادم می آید که تلاش های نیم ساعته ام-دویدم و دویدم-برای رسیدن به سرویس بی نتیجه نبوده و لبخند میزنم.بعد کم کم یادم می آید که برای رسیدن به سرویس مجبور شدم از بعضی کارها-مثلاًهمان ته آرایش ملایم-صرف نظر کنم؛اخم میکنم...خوب صبح من اینطور شروع میشود.این روزها. بعد از خوندن مقدمه مترجم ناخودآگاه احترام خاصی برای کلمات این کتاب قایل شدم.اینطور شد که با احترام خواندن مرشد و مارگریتا را شروع کردم... والبته که من تا حالا فکر میکردم توی یه سازمان دولتی کار میکنم.و از دیروز فهمیدم توی حموم کار میکنم.البته اینجا حمومش مختلط نیست.از دیروز حموم زنونه و مردونه جدا شد!دستور ازجای بالایی است که دست ما به آن نمیرسد!و علا قه ای هم نداریم که دستمان به آنجا برسد.هر چند که این پایین خبری نیست . اسم یک کتاب بود.از کتابهای روز های دور بچگی ام.ماجرای داستان کاملاً یادم نمی آید.اما یادم هست که کتاب سبز بود.در مورد برگها بود که دوست داشتند از برگهایی که پایین میریزند خبر داشته باشند یا شاید دوست داشتند از آن پ

احیاناً اگر در اثر تبلیغات وسیع گول خوردید و به پدیده شاندیز رفتید یا اگر گذر تان به این پدیده افتاد.وکسی برگه نظر خواهی با- یک خودکار شکسته-روی میز تان گذاشت حتماً برگه مورد نظر را پر کنید حتی اگر خودکارتان رنگ نداشت-والبته موقع پر کردنش با دوستتان کلی تفریح کنید-چون چند ساعت بعدبا شمایا دوستتان تماس میگیرندو بیشتر تفریح میکنید!

آمدو البته که نبود در نگاهش آن نوازشها!

بعضی از آنها را که دوستان قدیمی مادرم بودند به یاد می آورم.بعضی دیگر مردانی بودند که درست نمیشناختم،مردانی که روزگاری او را تحسین میکردند:قصابی به نام آرماندو،مامور مالیاتی به نام هاوارد،تعمیر کار ساعتی با بینی پهن به نام گرهارد.مادرم فقط یک لحظه ،لبخند به لب یا نشسته در برابرشان،کنار آنها ماند. گفتم:یعنی آنها الان به تو فکر میکنند؟ در حالی که سر تکان میداد گفت :هوووم -هر جا به فکر تو هستند می روی؟ گفت:نه هر جا. نزدیکی های مردی ظاهر شدیم که از پنجره ای به بیرون خیره شده بود.بعد نزدیک مرد دیگری روی تخت بیمارستان. گفتم:خیلی زیادند. گفت:چارلی ،آنها انسان بودند.انسانهای محترم.بعضی از آنها همسرانشان را از دست داده بودند. -تو با آنها بیرون میرفتی؟ -نه -ترا دعوت کرده بودند؟ -بارها -حالاچرا آنها را یبینی؟ -اوه،گمان میکنم این از ویژگیهای یک زن است. دستهایش را بهم چسباند روی بینی اش گذاشت تا لبخند کوچکی را پنهان کند: -میدانی هنوز هم خوشایند است در فکر تو باشند. به چهره اش دقت میکردم.حتی در اواخر هفتاد سالگی،وقتی چین های با وقار بیشتری پیدا کرده بود،چشم هایی پشت شیشه های عینک و مو

خوب وقتی گفتم دل خوشی از نویسنده های وطنی ندارم بیراه نگفتم.ندارم وهر کتابی وطنی هم که میخوانم دلم را خوش اش نمیکند. حسد مسعودکیمیایی هم دلم را خوش نکرد!راضی ام که هیچ.اصلاً اضی ام نکرد.خیلی کم داشت.یابرای نوشتن درباره عین القضات خیلی کم بود. عوضش از دیشب که کتاب یک روز دیگر میچ آلبوم را شروع کردم دچارملایمت نسیمی شدم که خوب باید یک روز دیگر را خواند تا فهمید چه نسیمی. با سه شنبه ها با موری اش شناختم.من اسمش را آرامترین کتاب جهان گذاشتم.بعدها پنج نفری که در بهشت ملاقات میکنید را خواندم. میچ آلبوم قطعاًستودنی ست. و دیگر اینکه حوصله ام را هنوز ندارم علی رغم همه این حرفها.

و اینطور شد که کلاً حوصله ام را ندارم

دیشب حدود 11:45دراز کشیده بودم. حسد مسعود کیمیایی رو میخوندم.احساس کردم خیلی خوابم میاد.هنوز خستگی جاده از تنم بیرون نرفته بوددر نتیجه چراغ و خاموش کردم که بخوابم.اما همینکه خواستم بخوابم احساس کردم یه مشکلی هست.نمیفهمیدم جریان چیه اما سرم جور خاصی سنگین بود.یا شاید فشارم افتاده بودبا خودم فکر کردم حالا بیا درستش کن بعد از چند روز مرخصی فردا خواستیم بریم سر کار!حالم اونقدر بد بود که مطمئن بودم صبح نمیتونم برم سر کار...تو همون حال و هوای نگرانی و بیماری خوابم برد.ساعت 2 بعد یه خواب عجیب بیدار شدم!یه دوست اومد تو خوابم-تو خواب هم اون احساس سنگینی سر...رو داشتم-نمیدونم این دوست چیکار کرد(اگرم کاریم کرده باشه قطعا به خودش مربوطه!)یا حضورش چه تاثیری داشت که بعد از ورودش به خوابم احساس سبکی کردم.و بعد از چند ثانیه که بیدار شدم هیچ اثری از مشکلات پیش از خوابم نبود.شاید همه اینها یک توهم باشه. شاید همه خوابهای جهان توهم باشد...اما تو در همه خوابهایم یک واقعیتی...!

من این گفتگو را دوست دارم... هر شب با خنده ای در برف به خواب میروم.