رد شدن به محتوای اصلی

شاید همه خوابهای جهان توهم باشد...

دیشب حدود 11:45دراز کشیده بودم.حسد مسعود کیمیایی رو میخوندم.احساس کردم خیلی خوابم میاد.هنوز خستگی جاده از تنم بیرون نرفته بوددر نتیجه چراغ و خاموش کردم که بخوابم.اما همینکه خواستم بخوابم احساس کردم یه مشکلی هست.نمیفهمیدم جریان چیه اما سرم جور خاصی سنگین بود.یا شاید فشارم افتاده بودبا خودم فکر کردم حالا بیا درستش کن بعد از چند روز مرخصی فردا خواستیم بریم سر کار!حالم اونقدر بد بود که مطمئن بودم صبح نمیتونم برم سر کار...تو همون حال و هوای نگرانی و بیماری خوابم برد.ساعت 2 بعد یه خواب عجیب بیدار شدم!یه دوست اومد تو خوابم-تو خواب هم اون احساس سنگینی سر...رو داشتم-نمیدونم این دوست چیکار کرد(اگرم کاریم کرده باشه قطعا به خودش مربوطه!)یا حضورش چه تاثیری داشت که بعد از ورودش به خوابم احساس سبکی کردم.و بعد از چند ثانیه که بیدار شدم هیچ اثری از مشکلات پیش از خوابم نبود.شاید همه اینها یک توهم باشه.
شاید همه خوابهای جهان توهم باشد...اما تو در همه خوابهایم یک واقعیتی...!

نظرات

زکریا گفت…
حالت اول : این ها توهمی بیش نبوده و یه مشکل کوچیک برا بدنت پیش اومده که بعد یه رست 10 دقیقه ای برطرفش کرده . همین !
حالت دوم : دوستت باعث شده که این حس خوب بهت دست بده
تو باشی کدوم یکی رو دوس داری قبول کنی حتی اگه ممکنه واقعیت نداشته باشه ؟ من که دومی
ما به خیال و رویا زنده ایم رفیق وگرنه این زندگی گه ما رو به گا می ده
نگار گفت…
قطعا دومی رو.مخصوصا اینکه کلا دلتنگم.ممنون از تحلیلت رفیق!
دمادم گفت…
خواب دیدن،هر چی که باشه یعنی استراحت ذهن. ذهن آشغالای فکری یا چیزایی رو که دوست داری و ذهنتو به خودش مشغول کرده که با عث سنگینی و سردرد میشه نجات میده.
توهمی وجود ندارد دوست من . اگر هم باشد یک نوع بیماری ست به نامشیزوفرنی که اون هم مربوط به ذهن میشه.

پست‌های معروف از این وبلاگ

بابا

  بی تاب بودم و چاره نداشتم که تو را در اتاق ته باغ زندانی کنم...تنها برای خودم.وقتی پسرک توی دلم بود،بی تاب بودم بی تابی ام از جنس دیگری بود اما بی تاب بودم...باغ را ساختم،‌‌باغ آرامی در ناکجاآباد.درختهاش؟ از هر چه فکر کنی و دلت بخواهد.اتاق سفیدی ساختم   با پنجره های بزرگ و پر ازنور.پنجره ها به گل های رز باز میشد.رزهای صورتی.می دانی رز صورتی آرام است.رز سفید سر براه و رز قرمز گستاخ.من رزهای صورتی کاشتم در جست و جوی آرامش.پسرک توی اتاق بود با او و من هر روز در تخت کوچک میان ملحفه های سفید و پر از نور پسرکم را می بوییدم.پسرک که به دنیا آمد کمتر به باغ می رفتم ولی باغ سر جایش بود همانطور آرام و سبز و زیبا.تو که رفتی بی تاب شدم.فکر نبودنت عصبانی ام کرد.شب های زیادی با تو بگو مگو کردم و بگو مگو که چه عرض کنم.من گفتم و تو شنیدی.می دانستم حتی اگر بخواهی هم نمی توانی برگردی و حتی اگر برگردی هم حرف هایمان به سکوت ختم می شود.همان ...را می گویم...حتی حالا هم نمی توانیم درباره اش حرف بزنیم.دیدم چاره ای ندارم...باید با تو در جهانی موازی همزیستی کنم تا تاب بیاورم.آن طرف باغ اتاقی ساختم.نه ...

گفتگوهاي من و نگار

روزهاي كاري ام اين روزها معمولي اند.بيكاري!اما شبهاي خودماني ام را دوست دارم علي رغم خستگي  هفته قبل پرم از انرژي.ديشب حرفهاي عجيبي با خودم زدم.و البته كه غافلگير شدم.از اينكه از وقت گفتن اين حرفها دو سال ميگذرد.امروز صبح بود كه فكر ميكردم  اشتباه كردم.وقتش همين ديشب بود.وقتي ميگويند وقت،وقت است يعني همين.بعضي حرفهايي كه با خودمان ميزنيم زمان خودش را داردوشايد هر وقت ديگري غير ازآن باشد به خودمان زحمت گوش دادن نميدهيم. شيدايي لل.و.اشتاين   دوراس را ميخوانم.با حال و هواي ديشبم هارموني دارد.اصلا دوراس هميشه همينطور بوده.از عاشق گرفته تا باغ گذر و درد و...هميشه با من راه ميرفته.يا هميشه با او راه ميرفتم؟دوستش دارم. توي سايت دانشكده نشسته ام و ريدرم را صفر ميكنم و اينجا را بروز ميكنم.كسي با صداي بلند لطيفه ميخواندوهيچكس لبخند نميزند.دل بدجنس ام اما لبخند ميزند!!!از اينكه هيچ كس لبخند نزده!باور نميكردم اينقدر خبيث باشم!!!بعد نوبت توجيه كردنم ميرسد... حق دارم بدجنس باشم. چرا؟ سكوتم را بهم زده! فقط او؟فقط سكوت تو؟ اصلا صدايش را دوست ندارم! اينكه نشد...