رد شدن به محتوای اصلی

به صد ناز آمدم

اینستا گردی مفصلی در رختخواب نمودیم.با توجیه مطالعه و تفکر!بعد که خوب دچار تهوع شدم گوشی رو گذاشتم بالای سرم که صبح بیدارم کنه-اگه خواب نمونه طفلک-اومدم بخوابم که "توتوی خواب ناز غلت معناداری زدی،اینکه چطور پی به معناش بردم هم از ویژگی های یک زن است!واونوقت یکهو به این نتیجه رسیدم که جدا حالم از اینستا بهم می خوره و باید برگردم به بلاگ دلبندم.اینجا سومین بلاگی بود که باز کردم و بعد که فیلتر شد رفتم بلاگفا!حالا هم یه دل میگه مبادا پای غریبه به اینجا باز شده باشه؟یه دل هم میگه همینجا بمونو بنویس!اینقدر از نامحرم جماعت خسته ام که دلم یه خلوت می خواد که فقط محارم بتوننن مجوز ورودش رو بگیرن!اینه که نمی دونم چقدر اینجا دوام خواهم آورد؟
واما 
چرا باید بنویسم؟
نمی دونم.انگار به وراجی ابدی گرفتارم!
چه انتظاری دارم؟
بلاگ اسپات در فیلتر بماند!
چه آرزویی دارم؟
فیلتر شکن  نامحرمان یاری نکند که قدم رنجه نمایند و به این صفحه خانه بیایند!

نظرات

پست‌های معروف از این وبلاگ

بابا

  بی تاب بودم و چاره نداشتم که تو را در اتاق ته باغ زندانی کنم...تنها برای خودم.وقتی پسرک توی دلم بود،بی تاب بودم بی تابی ام از جنس دیگری بود اما بی تاب بودم...باغ را ساختم،‌‌باغ آرامی در ناکجاآباد.درختهاش؟ از هر چه فکر کنی و دلت بخواهد.اتاق سفیدی ساختم   با پنجره های بزرگ و پر ازنور.پنجره ها به گل های رز باز میشد.رزهای صورتی.می دانی رز صورتی آرام است.رز سفید سر براه و رز قرمز گستاخ.من رزهای صورتی کاشتم در جست و جوی آرامش.پسرک توی اتاق بود با او و من هر روز در تخت کوچک میان ملحفه های سفید و پر از نور پسرکم را می بوییدم.پسرک که به دنیا آمد کمتر به باغ می رفتم ولی باغ سر جایش بود همانطور آرام و سبز و زیبا.تو که رفتی بی تاب شدم.فکر نبودنت عصبانی ام کرد.شب های زیادی با تو بگو مگو کردم و بگو مگو که چه عرض کنم.من گفتم و تو شنیدی.می دانستم حتی اگر بخواهی هم نمی توانی برگردی و حتی اگر برگردی هم حرف هایمان به سکوت ختم می شود.همان ...را می گویم...حتی حالا هم نمی توانیم درباره اش حرف بزنیم.دیدم چاره ای ندارم...باید با تو در جهانی موازی همزیستی کنم تا تاب بیاورم.آن طرف باغ اتاقی ساختم.نه ...

گفتگوهاي من و نگار

روزهاي كاري ام اين روزها معمولي اند.بيكاري!اما شبهاي خودماني ام را دوست دارم علي رغم خستگي  هفته قبل پرم از انرژي.ديشب حرفهاي عجيبي با خودم زدم.و البته كه غافلگير شدم.از اينكه از وقت گفتن اين حرفها دو سال ميگذرد.امروز صبح بود كه فكر ميكردم  اشتباه كردم.وقتش همين ديشب بود.وقتي ميگويند وقت،وقت است يعني همين.بعضي حرفهايي كه با خودمان ميزنيم زمان خودش را داردوشايد هر وقت ديگري غير ازآن باشد به خودمان زحمت گوش دادن نميدهيم. شيدايي لل.و.اشتاين   دوراس را ميخوانم.با حال و هواي ديشبم هارموني دارد.اصلا دوراس هميشه همينطور بوده.از عاشق گرفته تا باغ گذر و درد و...هميشه با من راه ميرفته.يا هميشه با او راه ميرفتم؟دوستش دارم. توي سايت دانشكده نشسته ام و ريدرم را صفر ميكنم و اينجا را بروز ميكنم.كسي با صداي بلند لطيفه ميخواندوهيچكس لبخند نميزند.دل بدجنس ام اما لبخند ميزند!!!از اينكه هيچ كس لبخند نزده!باور نميكردم اينقدر خبيث باشم!!!بعد نوبت توجيه كردنم ميرسد... حق دارم بدجنس باشم. چرا؟ سكوتم را بهم زده! فقط او؟فقط سكوت تو؟ اصلا صدايش را دوست ندارم! اينكه نشد...