رد شدن به محتوای اصلی

اتوبوس نوشت

هی زمونه
یه جوری ام
مث همیشه،
نه
انگار یه کم بدتر ازهمیشه
آره انگار صداش بیشتره
لا مصب قلبمو می گم
یکی ام که داره توش رخت می شوره
رخت هفت ساله اش رو نیگر داشته
انگار تمومی نداره
لعنتی
هی می شوره
هی حال منه که بد میشه
هی یه جوریم میشه
هی زمونه
تو که اینهمه تندوتیز میگذری
خب این چند ساعت چرا نمی گذره
سخت نگیر جون من
بزا چشامو وا کنم ببینم گذشته
این چند ساعتو می گم
یه وقت تند نری
ببینم اومده و رفته!
هی زمونه
اصلا بزا بهت بگم
ببین من اونو دوسش دارم
راستش بهت نگفته بودم
آره اینطوریه!
هی زمونه
دلخور نشو
به اندازه کافی خرهستی که بفهمی
خب حالا میگی یا نه؟
این لعنتی کیه که رختاش تموم نمیشه؟؟؟
برچسب‌ها:

نظرات

‏Unknown گفت…
قلب شما خیلی جدیده، مواظبش باش، من تا حالا ندیدم تو قلب کسی رخت بشورن! البته تا الان قلب کسی رو هم ندیدم
یکشنبه, بهمن ۱۰, ۱۳۸۹ ۱۰:۲۹:۰۰ بعدازظهر
‏نگار گفت…
"حماقت نکن"شما می تونی بخونی دل!اونوقت شاید دل کسی رو دیده باشی!
دوشنبه, بهمن ۱۱, ۱۳۸۹ ۴:۳۵:۰۰ قبل‌ازظهر
‏تو! گفت…
پس اینطوریه!!! دوسش داری!رختم که میشوره! خرم که هست ! منم که پرتقال می فروشم!
دوشنبه, بهمن ۱۱, ۱۳۸۹ ۸:۳۸:۰۰ بعدازظهر
‏دمادم گفت…
بسیار دل نشین بود این ترانه.
سپاس
سه‌شنبه, بهمن ۱۲, ۱۳۸۹ ۱۲:۰۰:۰۰ بعدازظهر
‏ا.شربیانی گفت…
انگار نوشتی، نمیدانم آنگاه که واژه قلب را میشنوم، آن معنی دیگرش هم تداعی میشود، اما دل هم گاه با شکم نشست و برخاست میکند، اصلا همین که نوشتی قشنگتره، صبح صادق و سحر است انگار
شنبه, دی ۱۰, ۱۳۹۰ ۱۰:۴۷:۰۰ بعدازظهر
ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بابا

  بی تاب بودم و چاره نداشتم که تو را در اتاق ته باغ زندانی کنم...تنها برای خودم.وقتی پسرک توی دلم بود،بی تاب بودم بی تابی ام از جنس دیگری بود اما بی تاب بودم...باغ را ساختم،‌‌باغ آرامی در ناکجاآباد.درختهاش؟ از هر چه فکر کنی و دلت بخواهد.اتاق سفیدی ساختم   با پنجره های بزرگ و پر ازنور.پنجره ها به گل های رز باز میشد.رزهای صورتی.می دانی رز صورتی آرام است.رز سفید سر براه و رز قرمز گستاخ.من رزهای صورتی کاشتم در جست و جوی آرامش.پسرک توی اتاق بود با او و من هر روز در تخت کوچک میان ملحفه های سفید و پر از نور پسرکم را می بوییدم.پسرک که به دنیا آمد کمتر به باغ می رفتم ولی باغ سر جایش بود همانطور آرام و سبز و زیبا.تو که رفتی بی تاب شدم.فکر نبودنت عصبانی ام کرد.شب های زیادی با تو بگو مگو کردم و بگو مگو که چه عرض کنم.من گفتم و تو شنیدی.می دانستم حتی اگر بخواهی هم نمی توانی برگردی و حتی اگر برگردی هم حرف هایمان به سکوت ختم می شود.همان ...را می گویم...حتی حالا هم نمی توانیم درباره اش حرف بزنیم.دیدم چاره ای ندارم...باید با تو در جهانی موازی همزیستی کنم تا تاب بیاورم.آن طرف باغ اتاقی ساختم.نه ...
ارسال یک نظر
بیشتر بخوانيد

گفتگوهاي من و نگار

روزهاي كاري ام اين روزها معمولي اند.بيكاري!اما شبهاي خودماني ام را دوست دارم علي رغم خستگي  هفته قبل پرم از انرژي.ديشب حرفهاي عجيبي با خودم زدم.و البته كه غافلگير شدم.از اينكه از وقت گفتن اين حرفها دو سال ميگذرد.امروز صبح بود كه فكر ميكردم  اشتباه كردم.وقتش همين ديشب بود.وقتي ميگويند وقت،وقت است يعني همين.بعضي حرفهايي كه با خودمان ميزنيم زمان خودش را داردوشايد هر وقت ديگري غير ازآن باشد به خودمان زحمت گوش دادن نميدهيم. شيدايي لل.و.اشتاين   دوراس را ميخوانم.با حال و هواي ديشبم هارموني دارد.اصلا دوراس هميشه همينطور بوده.از عاشق گرفته تا باغ گذر و درد و...هميشه با من راه ميرفته.يا هميشه با او راه ميرفتم؟دوستش دارم. توي سايت دانشكده نشسته ام و ريدرم را صفر ميكنم و اينجا را بروز ميكنم.كسي با صداي بلند لطيفه ميخواندوهيچكس لبخند نميزند.دل بدجنس ام اما لبخند ميزند!!!از اينكه هيچ كس لبخند نزده!باور نميكردم اينقدر خبيث باشم!!!بعد نوبت توجيه كردنم ميرسد... حق دارم بدجنس باشم. چرا؟ سكوتم را بهم زده! فقط او؟فقط سكوت تو؟ اصلا صدايش را دوست ندارم! اينكه نشد...
۱۰ نظر
بیشتر بخوانيد