اینکه چیز مهم و جالبی را توی کشوی اداره ات گذاشته باشی و از سه شنبه نگران این باشی که مبادا یادت رفته باشد کشو را قفل کنی که غصه ندارد.سه شنبه که می گذرد آن قدر مشغله داری که یادت می رود.تازه به خودت دلداری می دهی که این چند روز تعطیلی کسی سراغ کشو نمی رود.و اینکه شنبه که مریض می شوی و نمی روی اداره بعد یک دفعه با خودت میگویی کشوی اداره!باز هم غصه میخوری...غصه ندارد.و اینکه صبح اول وقت یکشنبه میبینی کشو را قفل کرده بودی که ذوق کردن ندارد.اما اینکه سر ظهر دنبال کلیدت می گردی و پیدا نمیکنیش و همینطور که میگردی و می گردی تا میرسی به یک عدد سوراخ نسبتا بزرگ ته کوله پشتی بنتونت که خیلی دوستش داری هر چند کمی جای غصه خوردن دارد ولی خوب باز هم فدای سرت!سوراخ که غصه ندارد!اما فکر اینکه نکند کلید کشو از آن سوراخ نسبتا بزرگ ته کوله ات پرت شده باشد بیرون جدا نگران کننده است و جای غصه دارد.ای وای نگار!
بعضی از کتابها را وقتی تمام میکنی دوست داری.بعضی هارا موقع خواندن دوست داری.اماکتابهای کمی هستند که سطر سطرشان را دوست داری و سطر سطرشان را با علاقه میخوانی.این کتابها برای من کمتر از یک سفر دوست داشتنی نیستند. من سطر سطر مرشد و مارگریتا را با لذت خوانم.خواندم و تحسین کردم.و به همه شخصیتهایش دل بستم.مثل اغلب کتابهای روسی شخصیت های زیادی در کتاب هستند.همه شخصیت ها را دوست داشتم. مرشد و مارگریتاقصه ای درباره شیطنت های شیطان است...شوخی هایی که ولند-ابلیس-با مردم مسکو میکندو... بولگاکف ولند را جوری تصویر میکند که نمیتوانی از او نفرت داشته باشی.ابلیس بولگا کف آنقدر ها هم بد نیست.فقط گاهی با آدمها شوخی میکند...اینکه شوخی اش را چقدر جدی بگیری با خودت است.بولگاکف قهرمان داستان را مرشد و مارگریتا اعلام میکند.اما موقع خواندن کتاب مشتاق دانستن سرنوشت همه شخصیت ها میشوی.و گاهی مرشد را فراموش میکنی.... دیشب بعدازخواندن صفحه اخر دلم میخواست از اول بخوانم.نخندید!
نظرات